Sunday, June 10, 2007

Art Athina

Τις τελευταίες μέρες έχει ξεσπάσει ένας «πόλεμος» δημοσιευμάτων σχετικά με το έργο της κυρίας Στεφανή και της σύλληψης του διευθυντή του Art Athina. Οι απόψεις των εθνοσωτήρων προς άγρα ψήφων δεν πιστεύω ότι είναι άξιες αναφορών για τους λόγους που έχουν αναφερθεί από πλήθος άρθρων. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι συμφωνώ με όσα γράφτηκαν προς υπεράσπιση του εν λόγω έργου.
Άκουσα από πολλές πλευρές ότι η τέχνη δεν έχει όρια. Κατά την προσωπική μου άποψη η τέχνη όπως και οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο έχει όρια, η μόνη διαφορά είναι ότι τα όρια πρέπει να θέτονται από τον καλλιτέχνη και όχι από τον νόμο. Ο καλλιτέχνης εκτός από δημιουργός είναι και μέλος της κοινωνίας που ζει και χρέος του είναι να προασπίζεται και να μην προσβάλει τους συνανθρώπους του, είτε πρόκειται για πλειοψηφίες είτε για μειοψηφίες. Δηλαδή σε μία ακραία περίπτωση που ένας καλλιτέχνης θα προβάλει την παιδεραστία στο όνομα της τέχνης θα είναι κάτι το αποδεκτό; Και επειδή πολλοί θα πουν ότι η τέχνη δεν είναι κάτι το στατικό και ούτε μπαίνει σε καλούπια έρχομαι να συμφωνήσω ότι σαφώς και η πρόκληση είναι μέρος της τέχνης, η πρόκληση όμως και όχι η προσβολή. Κατά τη γνώμη μου η πρόκληση είναι θεμιτή στη βάση της αφύπνισης του θεατή, ενώ όταν γίνεται προσβολή το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η προβολή του καλλιτέχνη, ο θεατής δεν κερδίζει.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα πιστεύω ότι υπήρξε υποκρισία και από τις δύο πλευρές. Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω τους αυτόκλητους «πατριώτες» και υπέρμαχους της δημοσίας αιδούς, αλλά ούτε μπορώ να πω ότι είμαι στην πλευρά των λεγόμενων «προοδευτικών». Πιστεύω ότι και οι δύο ομάδες επέλεξαν την θέση τους όχι λόγω των θεωριών τους περί τέχνης αλλά λόγω του θέματος του έργου. Πως θα σας φαίνονταν αν στη συγκεκριμένη έκθεση υπήρχε ένα έργο το οποίο έθιγε μια μειονότητα (εθνική, θρησκευτική, σεξουαλική), μήπως τότε θα αντιστρέφονταν οι ρόλοι, μήπως οι καταγγέλλοντες θα μεταμορφώνονταν σε υπερασπιστές της ελευθερίας της τέχνης καθώς και το αντίθετο;

No comments: